Quliyeva Nəzrin Nadir qızı

Quliyeva Nəzrin Nadir qızı 20.06.2007-ci ildə Bakı şəhərində anadan olub.  Nəzrin körpəlikdə dəcəl uşaq olmaqla yanaşı çox da ağıllı uşaq olub. Cizgi filmə baxmağı, həyətdə uşaqlarla oynamağı, diyircəkli konki sürməyi çox sevib. Məktəbə getməzdən əvvəl yazıb-oxumağı bilirdi. Bunları o, uşaq bağçasına gedərkən müəllimləri tərəfindən öyrənib. Nərgiz musiqini, rəsm çəkməyi çox sevir və hekayələr yazır. Bu marağı onda babası oyadıb. O, fortepianoda ifa edir, gözəl səsi və musiqi duyumu var. Quliyeva Nəzrin Respublika İncəsənət Gimnaziyası  təhsil alır. Dərslərini yaxşı qiymətlərlə oxuyur. Fransız dili, ədəbiyyat, tarix və təsviri incəsənət onun ən sevimli fənləridir. Nəzrin məktəblərində və ölkəmizdə keçirilən musiqi müsabiqələrində, fənn yarışlarında, bayram şənliklərində fəal iştiraklar edib. Əldə etdiyi nailiyyətlərə görə özünü anasına borclu bilir. Fəaliyyətindən dolayı anasına oxşamaq istəyir. Nəzrin dərslərini yaxşı oxuyub, universitetə qəbul olmağı və sonra təhsilini hər hansısa bir xarici ölkədə davam etdirməyi düşünür. Gələcəkdə peşəkar jurnalist olmaq niyyətindədir. Asudə vaxtlarında fortepianoda ifa etməyi və kitab oxumağı xoşlayır. O, təbiət mənzərələrini əks etdirən rəsmlər çəkməyi, bəstəkar mahnılarını ifa etməyi , hekayələr oxumağı çox sevir. Onun gələcək planları Fransız və İngilis dillərini mükəmmələşdirmək, musiqi sahəsində uğurlar qazanmaqdır. Gələcəkdə Azərbaycanda ən yaxşı jurnalist olmaq arzusundadır.

İndi isə sizlərə kiçik yazarımız olan Nərgizin, yazmış olduğu hekayəni təqdim edirik.

Волейбол с подругами Сегодня солнечный день. На уроке физкультуры учительница вывела нас во двор. Но во дворе мне стало холодно, и я вернулась в класс. Оставшиеся в классе пятеро девочек сильно шумели. Я решила вернуться во двор. Мои подруги играли в волейбол. Мне захотелось поиграть с ними. Но они не пустили меня в игру. Я стояла в стороне и смотрела на своих подруг. Им было очень весело. И вдруг вспомнила, что виновата я сама. Вначале игры они сказали: «Давай играй с нами» Несколько раз они пригласили меня поиграть, но я отказалась. Стояла и смотрела на веселую шумную игру подруг. Мне стало стыдно за свой поступок. Виновата я сама. Опустив голову, вернулась обратно в класс. Кто сам подает, тот не плачет.