POEZİYA VURĞUNU (Qurbanov İbrahim Bürcəli oğlu)

Qəhrəmanımızın anası İmamət xanımın dediklərindən: “ - Hansı səbəbdənsə oğlan övladımız qalmırdı. Cavan vaxtı adam təcrübəsiz olur. Altı oğul övladını itirəndən sonra bildik ki, molla yanına gedib Quran açdırmaq lazımıymış. Böyüklər də bu haqda heç nə deməmişdilər. Üç bacının bir qardaşı, sonbeşiyimizdir İbrahim. Adı “Qurani-Kərim”dən, İbrahim peyğəmbərin adından götürülüb. Çox qaynar uşağıydı. Bir yerdə dayanmağı yox idi. Bir az da dələduzluğu, nadincliyi varıydı. Həssas, kövrək, tərs, ancaq ədalətli uşaq olub. Körpəlikdən onu şeir yazan görmüşük. Həm əlifbanın dəyişilməyi, həm də solaxaydan sağa keçməsi onun xəttinə ciddi zərbə vurdu. O vaxtdan xətti düzəlmədi. 20 Yanvar hadisəsi baş verəndə İbrahimin 5-6 yaşı var idi. “Bakı qan içindədi. Azərbaycan oğulları, qızları fəryad edir. Bakı qan içindədi” - deyirdi”. Biz onun bu bu hərəkətlərinə məəttəl qalmışdıq. Uşaqlıqdan həddən artıq diqqətcil olub. Nəsə gözündən yayınmazdı. Uşaqkən tinlərdə tay-tuşlarını yığıb meyxana deyirdi. O vaxtlar meyxanaya münasibət yaxşı olmadığından danlayırdım. Yaxşı bədahətən söz deməyi vardı”.

İbrahim dedi: “ - Mən İbrahim Bürcəli oğlu Qurbanov 1984-cü ildə Şamaxı rayonu Təklə-Mirzəbaba kəndində ziyalı ailəsində dünyaya gəlmişəm. Qismətimdən iki məktəbdə oxumuşam. 9 il Şirvan şəhər 18 saylı orta məktəbdə, X-XI sinifləri isə 20 saylı orta məktəbdə təhsil almışam. 2001-ci ildə orta məktəbi qırmızı attestatla bitirib BDU-nun filologiya fakultəsinə 577 balla qəbul olmuşam. Hazırda Şirvan şəhər 18 saylı Təbiət-Humanitar Təmayüllü məktəb-liseydə tərbiyə işləri üzrə direktor müavini vəzifəsində çalışıram. Yaradıcılıq ən ümdə məşğuliyyətimdir. İstər nəzmdə, istərsə də nəsrdə qələmimi sınamışam. Şeir yazmaq mənə ruh yüksəkliyi verir. Şeirlərim, məqalələrim orta məktəbdə oxuyarkən Şirvan şəhər “İşıq” qəzetində çap olunurdu. Tələbə illərində həm məqalələrim, həm də şeirlərim “Hürriyyət”, “Yeni Müsavat”, “Tələbə-Press”, “Ədəbiyyat qəzeti”, “525-ci qəzet”, “Bakı Dövlət Universteti” qəzetlərində nəşr olunmuşdur. 2002-ci ildə şeirlərim “Addımlar” almanaxının V sayında dərc olundu. 2008-ci ildə yaradıcılığımın yarıdan çoxunu təşkil edən “Sən dediyin günəş çıxıb” adlı şeirlər kitabım çapdan çıxdı. Tələbəlik illərimdən “Vahid ədəbi məclisi”nin üzvüyəm.

Orta məktəbdə olimpiadalarda, bilik yarışlarında iştirak etmişəm. Humanitar fənlər üzrə olimpiadaların qalibi olmuşam. Məktəbin ictimai işlərində iştirak edərək tədbirlərdə aparıcı olmuşam. Səhnələr hazırlayıb kompozisiyalar təşkil etmişəm. 2001-ci ildə Gənclər, İdman və Turizm Nazirliyi ilə “Kainat” Gənclik Mərkəzinin birgə təşkil etdiyi “Azərbaycan Səfəvi dövlətinin yaranmasının 500 illiyi”nə həsr olunmuş tarix olimpiadasında iştirak I yer tutmuşam. Həmin dövrdə məktəbin ictimai işlərində fəal iştirakıma və əla qiymətlərlə bitirdiyimə görə İcra Hakimiyyəti və Təhsil Şöbəsi tərəfindən də fəxri fərmanla təltif edilmişəm.

Ali məktəbdə də dərslərimdən yaxşı və əla qiymətlər almışam. Millət vəkili Fəzail İbrahimlinin tədris etdiyi Azərbaycan tarixi fənnini, ədəbiyyatşünaslığa giriş və müasir Azərbaycan ədəbiyyatı fənlərini çox sevirdim. Həm fakültənin, həm də universtetin bütün tədbirlərində iştirak etmişəm. Filologiya fakültəsində tələbələrlə görüş keçirmək üçün dəvət alan şairlərin mənimlə bağlı maraqlı söhbətləri, ürəkaçan rəyləri, o qism tədbirlərdəki çıxışlar BDU-da mənə əvəzolunmaz hörmət, böyük şöhrət gətirmişdi.

Həyatımda ən maraqlı, uğurlu gün kitabım çıxdığı gün olub. Çünki illərlə o günü gözləmişəm. Mənimlə yanaşı əzizlərim, tələbə yoldaşlarım və dostlarım da gözləyib. O uğuru ancaq Allahın ilham verdiyi şairlər duyar.

Sevdiyim ixtisasa yiyələnməkdə hazırlıq müəllimim Fəsilə xanıma, universtetdə mənə dərs deyən Təhsin Mütəllimova, Xalid Əlimirzəyevə, Cəlal Abdullayevə, Tofiq Hacıyevə, Sürəyya xanıma özümü borclu bilirəm.

Ali məktəbə yaxşı hazırlaşmışdım. İmtahandan sonra arxayın idim. Cavablar çıxan günü İlqar adlı dostumu gördüm. Mənim daxil olduğum kodu dedi. O dəqiqə bildim ki, istədiyim yer deyil. Çünki kodları əzbər bilirdim. Bu müəllimlik peşəsinin kodu olmalıydı. Ancaq hansı ixtisas olmağını bilmirdim. Atamın yanına çatanda dedi ki, filologiyaya girmisən. Qanım qaralmışdı, daha da qaraldı. Çoxundan fərqli olaraq tələbə olanda sevinə bilməmişəm. Söz vermişdim girsəm, Şeyx Eyyub babanın nəslindən olan Hacı Ağaxan babanın yuyat yeri deyilən yerə qaça-qaça gedəcəm-gələcəm. Evimizdən ora çox uzaqdır. Özü də qızmar günün altında. Piyada bir saat yarımlıq yoldur. Sonralar ixtisasımı sevdim. Ümumiyyətlə, Azərbaycan dili və ədəbiyyatını uşaqlıqdan sevmişəm. Çünki 6-7 yaşından şeirlər yazmışam. Ancaq müəllim olmaq istəməmişəm. Bəlkə də ədalətli, düzgün, səmimi olmağım, əyilməzliyi qoruyub saxlamağım üçün bu sənət daha məqsədə uyğun idi. İdarəçilik Akademiyasının hüquqşünaslıq fakultəsinə qəbul olmaq istəmişəm.

Dörd ildir Şirvan şəhər 18 saylı Təbiət-humanitar Təmayüllü məktəb-liseydə tərbiyə işləri üzrə direktor müavini vəzifəsində çalışıram. Həm də Azərbaycan dili və ədəbiyyatı fənnini tədris edirəm.

Asudə vaxtlarımda kitab oxumağı, meyxana dinləməyi, şeir məclislərində olmağı çox sevirəm.

Bir neçə il bundan öncəyə qədər Az.TV-də “Kainat Gənclik Mərkəzi” hazırladığı tarix fənni üzrə bilik yarışı xarakterli, “Qlobus” veriliş gedirdi. 2000-2001-ci illər ərzində mən həmin verilişin iştirakçısı olmuşam. Şirvan şəhər 20 saylı məktəbdən gedən komandanın kapitanı idim. Respublikanın hər yerindən komandalar gəlirdi. Və həmin iki il ərzində həmişə qələbə qazanmışıq. Ayda bir dəfə şənbə günləri efirə gedən bu verilişdən saysız-hesabsız mükafatlar, diplomlar, hədiyyələr əldə etmişik. Bu qələbələrin qazanılmasında tarix müəllimimiz Tahir müəllimin böyük xidmətləri olmuşdur.

Tələbə adına layiq görüləndən sonra - 2001-ci ilin sentyabrında vaxtilə iştirakçısı olduğum üçün yenidən “Qlobus”verilişinə çağırılmışdım. Geniş veriliş hazırlamışdılar. Keçmiş iştirakçıların dəvət olunduğu bu verilişin əsas konsepsiyası tələbələrin yeni iştirakçılara nümunə göstərilməsi, onların tövsiyələrinə, təkliflərinə və arzularına şərik olmaq idi.

Puşkin demişkən: “Dünyada xoşbəxtlik yoxdu, azadlıq və rahatlıq var”. Yəni xoşbəxtlik üçün mütləq zirvə yoxdur. Ən yüksək zirvəyə qalxanlar belə kimdənsə aşağıdadır. Və onlar da hansısa zirvəyə qalxmağın arzusundadır. Beləcə ömür də gedir”.

ibrahim-hessas@box. az

   Daha xanım deyiləsi gözəl yox. . .

Üzüsulu bu dünyadan köçüb gedəcəm. . .

Qızlar inciyəcək bu gedişimdən,

Aldana-aldana gözləyəcəklər.

Xəbər alacaqlar ev-eşiyimdən,

Məni qarış-qarış izləyəcəklər.

İçimdə bir ömürlük sevgi qaldı. . .

Bir ömürlük sevgini

   bağışlayıb verməyə,

Bir qız tapammadım bu yer üzündə.

Tapammadım yer üzündə bircə qız,

Sevib-sevib həsrətindən ölməyə.

Mən “əclaf” hamı kimi

azca sevə bilmədim,

Özüm kiçildikcə sevgim böyüdü.

Bu sevgidən hamı öldü,

bircə özüm ölmədim,

Ölmədim ki, deməsinlər yazıq sevib çürüdü.

İndi ölməyin əsl vaxtıdı, anam gəlini

Bu dünyada bircə qıza

daha xanım deməyə,

Dilim gəlmir nədənsə.

Qabaq məni ölüm gəlib

    çağırardı hər gecə

İndi özüm çağırıram

ÖLÜM gəlmir nədənsə.

Yəqin ölümün də bu yer üzündə,

Hansısa bir qıza yazığı gəlir.

O zalım sevgili qız hardadı bəs?

Mənim o qansıza yazığım gəlir.

Dayan, ey sevməyib ərə gedən qız,

Yazıqsan bu günün sabahı da var.

Bəlkə də kimisə sevə bilərdin,

Boynunda bu borcun günahı da var.

Mənsə bu boyda sevgiylə

üzüqara gedirəm,

Mələklərin, Allahın yaşadığı dərgaha.

Sevilməyib ərə gedən qızlar,

sizə sözüm var:

“ALLAH soruşsa məndən,

 mən nə deyim Allaha”?

    Mən əclaf şairəm, dərdli qız.

    Biz tənha deyilik, dərdli qız,

Bizdən də dəlisi var bu yer üzündə.

Öz qanına bələnib ölənlərin içində

Bizdən də dirisi var bu yer üzündə.

 Götürüb əlinə bu sərt qələmi,

yazıq taleyimizi

yazan birisi var bu yer üzündə

 Sən hardan biləsən, dərdli qız?

Mən əclaf şairəm, hamını sevdim

 Tək səni sevə bilmədim.

Ürək formasında, qəlb formasında

 Sənə gül də verdim, çiçək də verdim,

Təkcə ürəyimi verə bilmədim.

Indi ürəyim də mənim qocalıb,

Mənə yazığın da gəlməsin barı.

Yorğun əllərimi yanıma salıb,

Gedirəm gəldiyim yollara sarı

Səndən küsəcəyim, umacağım yox

Mən bədbəxt bir qəbir daşıyam indi.

 Sənə verəcəyim, alacağım yox

 Məcburam sənsiz də yaşayam indi.

Indi məndən dəlisini tapammazsan

yer üzündə.

 Indən belə kimsə desə mən dəliyəm

yalan deyir!

Mən dəlidən dəlisini tapammazsan

yer üzündə.

Səni sevməməklə,

    hamıdan çox sevsəm əgər,

beləsini tapammazsan yer üzündə.

Mən əclaf şairəm, Dərdli qız. . .

       Mənim xəyalımda yaşayan gözəl. . .

 Mənim xəyalımda yaşayan gözəl,

 De məni sən çoxmu yandıracaqsan?

 Versəm ürəyimi sənə, ayna tək

 Salıb əllərindən sındıracaqsan.

  ********

 Mən gündüz bilmirəm, gecə bilmirəm,

 Kölgənlə bölürəm dərdi-sərimi.

 Səni necə sevim, necə bilmirəm?

 Döndər həqiqətə gümanlarımı

  ********

 Sanki lal oluram səni görəndə,

 Ruhun hopdu mənə, qarışdı mənə.

 Mənim xəyalımda yaşayan gözəl,

 Surətin doğmadı, tanışdı mənə.

  *********

 Yuxum da çəkilib göylərə sarı,

 Mənim gündüzüm də, gecəm də yoxdur.

 Ölsün, sənə olan sevgimi ölçən,

 İlahi, elə bir ölçən də yoxdur.

  *********

 Bu sevgi payındır mənə, ilahi

 Yolladın bu qızı yer üzünə sən.

 Sənə hər nə desəm ondan ucasan,

 Sən ki gözəllərin ən gözəlisən.

  *********

 Elə bil səninlə nəfəs alıram,

 Çağlayan dənizəm, yanan ocağam.

 Mənim xəyalımda yaşayan gözəl,

 Səni həyatda da yaşadacağam.

  *********

    Özüm öz evimdə qonaq kimiyəm. . .

Qara gözlərinə çökər qaranlıq,

Ayrılaq- birləşək fərqi yox elə.

Bu, mənəm, bu, sənsən, bu da tənhalıq,

Ikimiz bir yerdə tənhayıq belə.

Gözlərin dikilər mən gələn yola,

Mən gələn yolların sonusa yoxdur.

Deyərlər: filankəs, sən xeyir ola?

Deyərsən: kim məni tanısa yoxdur.

Ilahi, elə bil yoxa çıxmışam,

Içim çöldə gəzir, çölüm içimdə.

Çöldə qurda-quşa yem olmaqdansa,

Qoy girim içimə ölüm içimdə.

Bu necə taledi, bu necə baxtdı

Allah, sən bu işə necə baxırsan?

Bizi incidirlər günorta vaxtı,

Sənsə dualara gecə baxırsan.

Kim var bizə doğma bu yer üzündə?

Gedək bu ölkədən, atam balası.

Adi baxışında, adi sözündə,

Çoxdur dalın güdən, atam balası.

Bir az ərköyünəm, bir az da kövrək

Süd dişi çıxardan uşaq kimiyəm.

Məni başa düşmür doğmalarım da,

Özüm öz evimdə qonaq kimiyəm.

Səndən də əlimiz üzülür,Allah

Sən nədən qorxursan, nə karıxırsan?

Bizim mənliyimiz əzilir, Allah

Sən hara baxırsan, hara baxırsan?

Sənindi torpaq, hava, su. . . .

                                                                                                                                              

 Get o yanda oyna bir az,

 Bizə yaxın durma, uşaq.

Biz sənin tayın deyilik,

 Üz versək qudurma, uşaq.

 Atan da bilinmir kimdir?

Anan da yollar yolçusu.

     Bu ölkə sənindi, bala

 Sənindi torpaq, hava, su.

 Bir oda dəyməsin əlin,

Dəysə, alışıb-yanarıq.

 Sən odda qızınarsan, biz

Sənə baxıb qızınarıq.

 Sənsən buranın güclüsü,

 De görək zəif hansıdır?

 Gəl sənə bir sual verim,

 Ən böyük hərf hansıdır?

 Bu sənin başınçın deyil,

      Başlara qoşma başını.

 Sən doğulan gün ölmüsən,

 Bizdən gizlətmə yaşını.

 Bir gör nə cavan qalmısan,

 Nə qoca yaşın var, uşaq?

Bu cəsəd sənindi götür,

 Getməyə maşın var, uşaq.

 Sən özün öz çiynində get,

     Özün öz başını saxla.

 Gördün yükün ağırdı, de:

      Filankəs, maşını saxla.

SÖZÜ yerə atma, öp göz üstə qoy!

Gəl sənlə söz ataq bir-birimizə. . .

Dünyanın ən şirin sözünü sən at,

Sən at əllərinlə mənim üstümə.

Mən sənə ən acı söz atsam belə,

Dəyib yerə düşsə, götür, pis demə.

Pis demə, atdığım sözə heç zaman. . .

Mən axı bu köhnə, bu təzə sözün,

İçini-çölünü bilən şairəm.

Sən ana dilində söz deyən adam,

Mən sözün dilini bilən şairəm.

Yeri get, a yaltaq, a qorxaq adam

Məni başa düşməz sənin kimilər.

Sənin danışdığın dilə də yadam,

Bir başqa dildədi qəlbimdəkilər.

Mənə heykəl kimi, daş kimi baxma. . .

Çoxdu bu ölkədə heykəl adamlar,

Daşın qabağında baş əyən də var.

Heykəl sahibinə, daş sahibinə

Daş atıb, başına daş dəyən də var.

Gəl sənlə söz ataq bir-birimizə,

Atdığın sözün də qədrin bil daha.

Gördün ki, bir sözün incitmir məni,

Sözü yerə atma, yıxıl öl daha.

Yad qızı məndən incimə. . .

Bu evə gələn, yad qızı

Mənimi sevib gəlmisən?

Tövbə qıl, qayıt geriyə,

Bura nə deyib gəlmisən?

Mən başqa Adamam, Adam. . .

Incimə, sənə də yadam,

Ürək oynada-oynada,

Saçını hörüb gəlmisən.

Nə adam tək adam sayıb,

Ümidin kəsib-doğrayıb,

Kimin qəlbin oğurlayıb,

Ürəyin yeyib gəlmisən?

Yolumuzda dayanan qız,

Vaxt-vədəsiz oyanan qız,

Dodaqları boyanan qız,

Bu nədi geyib gəlmisən?

Ömrün-günün durulsa da,

Bəxt ulduzun doğulsa da,

Qapımız hündür olsa da,

Başını əyib gəlmisən.

  “Dar ağacına gedən yoldan savayı, bütün yolların sonu var”

   ( Onere de Balzak)

      Darıxmayın, az qalıb.

       ( ESSE )

Bu dünyanın hansısa ölkəsində alnıaçıq şairlər yaşayır. O şairlər ki, onları nə öldürürlər, nə də onlar özləri ölür. Onları ancaq dar ağacından asırlar. Dar ağacına salam verən şairlər bu dünyanın hansısa ölkəsində, özləri də bilə-bilə əkdikləri ağacları sulayırlar, qulluq göstərirlər. Qulluq göstərirlər ki, vaxtı gələndə özlərini asa bilsinlər. Kimi yaxşı qulluq göstərsə o, özünü daha uca ağacdan asır, daha ucalıqdan asılır. Əkdikləri ağaclara yaxşı qulluq göstərə bilməyən şairlər, özlərini boydan törə ağaclardan asdırırlar. O qədər alçaqlıqdan asılan şairlər var ki, bu dünyanın hansısa ölkəsində. O alçaqlıqdan asılan şairlər yaşayan ölkədə şairlərlə yanaşı, bu alçaqlıqdan asılmalara gözləri öyrəşən oxucular da var. O oxucular ki, onların gözləri qarşısında sevdikləri şairləri alçaqlıqdan asırlar. O oxucular ki, sevdikləri şairləri asan cinayətkar məmurların bu hərəkətinə göz yumur, əl çalır, eşq olsun deyirlər. Sonradan asılan şairlərə ağı deyib, bayatılar qoşurlar. Yazıq heç ölməli şair deyildi-deyib, təəssüf edirlər. Allahın sevdiyi bəndələri olan bəxtsiz şairlər alçaqlıqdan asıla-asıla böyüyürlər. O qədər böyüyürlər ki, oxucular üçün əlçatmaz olurlar. Və bu əlçatmazlıqdan sonra heç bir oxucu o şairləri oxumur. Beləcə unudula-unudula bu dünyadan köçüb gedir o şairlər. O şairləriin şeirlərini haçansa təzədən dünyanın hansısa ölkəsində oxuyan oxucular peyda olur. O oxucular bir şeyi bilmirlər ki, bu şairlər vaxtilə alçaqlıqdan asılıblar. . .

Bu dünyanın hansısa ölkəsində şair olub alnıaçıq yaşamaq olardı. Ancaq alınlarına yazılan yazıları Allahdan başqa heç kim görməsin deyə şairlər alnıaçıq yaşamırlar. Və bu dünyanın hansısa ölkəsində alnıaçıq yaşayan, öz alnına yazılan yazıdan hamının xəbəri olan cavan bir şair yazıb-yaradır. O cavan şairin alnına bilirsən nə yazılıb, ay qaqaş? Yazılıb ki, “ardını özün yaz”. O cavan şair də artıq ardını yazıb qurtarıb. Yazılası boş yer yoxdur alnında. Indi oturub öz ölümünü gözləyir. Bu qəhətə çıxmış Allahın ÖLÜMÜ də gəlib çıxmır ki, çıxmır. Bu dünyada öz ölümünü gözləməkdən ət ürpəşdirici nəsə yoxdur, mənim quzum. Vay o gündən ölüm gecikə. Sən də oturub gözləyəsən. Səndən də doğmaların, əzizlərin, dostların, tay-tuşların soruşalar: “Kimi gözləyirsən, nəyi gözləyirsən? Niyə ölmürsən”? Sən də udquna-udquna deyəsən: “Darıxmayın, az qalıb”. . .

İBRAHİM HƏSSAS.